ویتنام؛ كشوري كه در هواي جنگ باقي نماند
از جنگ و خشونت تا آبادانی و شکوفایی اقتصادی
ویتنام کشوری است که در سال‌های نه چندان دور شاهد بیش از 2 دهه جنگ داخلی و خشونت بوده است. جنگی که از این کشور ویرانه‌ای به جای گذاشت و باعث تشدید اختلافات اجتماعی و طبقاتی در این کشور شد. ویتنام در سال‌های پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی تصمیم گرفت ایدئولوژی پیشین خود را به کناری نهد و با تعامل با دنیا و حضوری فعال در مجامع بین المللی به ویژه در حوزه اقصاد، سرزمین خود را از نو بسازد.
http://www.iranpressnews.com/source/images/01/vietnam.jpg
بهارنیوز: ویتنام اکنون با حضوری فعال در بازارهای ژاپن و ایالات متحده، توانسته است وضعیت رفاه و خدمات اجتماعی را در این کشور متناسب با شاخص‌ها و استانداردهای جهانی سامان دهد. اما این شکوفایی چگونه شکل گرفت و این آبادانی به چه شکل از زیر خاکستر و آوارهای جنگ و خشونت برخاست؟
با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در 1991 و پایان یافتن جنگ سرد، دوران نوینی در ویتنام آغاز شد. حکومت هانوی تصمیم گرفت با کنار گذاشتن اندیشه‌های کمونیستی، درهای کشور را به روی سرمایه گذاران خارجی بگشاید. سیاست خارجه ویتنام بر مبانی حضور فعال در سازمان‌های بین‌المللی بنا نهاده شد و امروز این کشور از معدود کشورهایی است که با تمامی دنیا رابطه دیپلماتیک سطح بالا دارد.
ویتنام موفق شد پس از 14 سال مذاکره در سال 2007 به سازمان تجارت جهانی بپیوندد و از مزایای حضور در چنین سازمانی بهره برد. گرچه کنترل 40 درصد از صنایع تولید پوشاک و 60 درصد از بازار پارچه در کنترل دولت است، اما ویتنام موفق شده موفقیت‌های بسیاری را در این حوزه به دست آورد. امکان بهره برداری آزادانه‌تر از بازار کالاهای مصرفی در کشورهای دیگر و افزودن بر صادرات پوشاک خود به کشورهایی نظیر آمریکا و ژاپن، یکی از عواملی است که باعث حفظ رشد اقتصادی ویتنام شده است.
ویتنام دومین صادر کننده پوشاک و کفش به بازار آمریکاست در سال ۲۰۱۲ صادرات پوشاک و کفش ویتنام به آمریکا حدود 5/9 میلیارد دلار بود که حدود ۳۴ درصد واردات پوشاک در آمریکا را تشکیل می‌داد. ویتنام از چند عامل مهم در رقابت با سایر کشورها برخوردار است. یکی از آنها کارگر ارزان و دیگری نزدیک‌تر بودن فاصله جغرافیایی آن به نسبت دو صادر کننده بزرگ دیگر پوشاک، یعنی چین و کره جنوبی است. در عین حال دولت ویتنام به اشکال مختلف از جمله یارانه‌های مالی و انرژی از صنایع و صادرات کشور حمایت می‌کند.
یکی از مهمترین سیاست‌های اقتصادی که دولت هانوی که در سال‌های پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، در حال پیگیری آن است، استراتژی متنوع‌سازی پایه‌های اقتصادی این کشور است. ویتنام از کشوری که در سال‌های نه چندان دور یکی از بزرگترین وارد کنندگان برنج بود، به دومین کشور بزرگ صادر‌کننده این محصول تبدیل شده است و هوچنین در زمره 10 صادر‌کننده درجه اول محصولات کشاورزی و صنعتی قرار دارد که بزرگترین منبع درآمد این کشور را تشکیل می‌دهد.
این کشور موفق شده است خود را وارد بازار صادراتی صنعت ارتباطات راه دور و همچنین قهوه، کائوچو، منسوجات و کفش کند و از طریق فروش تلفن‌های همراه به سایر کشورهای، مبلغی بالغ بر 1 میلیارد دلار را نصیب اقتصاد این کشور کند. کیفیت زندگی مردم این کشور در مقایسه با زمانی که سیاست نوسازی در سال‌های ابتدایی پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی آغاز شده بود، بهبود چشمگیری یافته است. اکنون ویتنامی‌ها از دسترسی کامل به بهداشت عمومی، تحصیل، کار، مسکن، حمل‌و‌نقل و سایر جنبه‌های زندگی اجتماعی برخوردارند که طی سال‌های اخیر به‌دست آمده‌اند.
امروزه ویتنام فرصت‌های بسیاری به سوی شرکت‌های خارجی برای انجام کسب و کار با این کشور گشوده است. با گشوده شدن درهای اقتصاد ویتنام، شرکت‌های خارجی بیشتری خواستار سرمایه‌گذاری در این کشور هستند. گرچه بزرگترین اقتصادهای نوظهور جهان شامل روسیه، برزیل و چین دچار تزلزل شده‌اند، اما رشد اقتصادی ویتنام امسال 7درصد بوده و نسبت به سال 2015 ثابت مانده است. افزایش تقاضای داخلی و شکوفایی سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی به ویتنام کمک کرده است تا بتواند با تهدیدهای جهانی روبه‌رو شود که موجی از فروش سهام و تنزل ارزش پول را به همراه داشته است. به نظر می‌رسد این کشور دوران‌گذاری را شروع کرده است که اصلاحات و رشد اقتصادی را ایجاد خواهد کرد.
